Η Ιππασία ως σπορ για άτομα με ειδικές ανάγκες , έχει να επιδείξει πολλά θαυμαστά. Και σε επίπεδο συναγωνισμού ομοίων ατόμων , αλλά και απέναντι σε ισάξιους αναβάτες η σε αναβάτες που δεν αντιμετωπίζουν σωματικά προβλήματα η μειονεξίες.
Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στην Δανέζα Liz Hartel που κέρδισε το Ασημένιο Μετάλλιο στην Ιππική δεξιοτεχνία στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ελσίνκι το 1952 (Ήταν από τις πρώτες γυναίκες που συναγωνιζόταν άνδρες σε ιππικό άθλημα) και 4 χρόνια αργότερα το 1956 στην Μελβούρνη (Οι ιππικοί αγώνες αυτών των Ολυμπιακών πραγματοποιήθηκαν στην Στοκχόλμη λόγω των αυστραλιανών νόμων περί καραντίνας για άλογα, για την αποφυγή διάδοσης ασθενειών) επανέλαβε τον ίδιο άθλο . Η ίδια ήταν θύμα της πολιομυελίτιδας από το 1940 με μερική παράλυση και στα δύο της πόδια. Με την αποφασιστικότητα και την ισχυρή της βούλησή , απέκτησε σταδιακά τη λειτουργία της στους περισσότερους από τους μυς της, αν και παρέμεινε παραλυμένη κάτω από τα γόνατά της για το υπόλοιπο της ζωής της. Βημάτιζε μόνο με βακτηρίες και ήθελε βοήθεια κάθε φορά για να ανέβει και να κατέβει από το άλογο της που ονομαζόταν Jubilee. Μέχρι το τέλος της καριέρας της το 1959 είχε καταφέρει να κατακτήσει και πολλές πρώτες θέσεις όπως και το Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1954.
Από το έτος 1952 κι έπειτα η ίδια μαζί με τη φυσικοθεραπεύτριά της Ulla Harpoth, ξεκίνησαν τη χρήση του αλόγου ως θεραπευτικού μέσου για την αποκατάσταση των ατόμων με αναπηρίες. Η ίδια έγινε πρότυπο αποφασιστικότητας και δύναμης, ενώ η επιτυχία της αυτή προξένησε θαυμασμό σε όλο τον κόσμο. Ήταν μια γοητευτική και χαρισματική γυναίκα, εξαιρετικά δημοφιλής όχι μόνο ανάμεσα στους οπαδούς της ιππασίας, αλλά και στους ανθρώπους εκτός αθλήματος. Έγινε επίσης το πρότυπο άλλων ανθρώπων της πολιομυελίτιδας, δείχνοντας τι ήταν δυνατόν να επιτευχθεί μέσω της κατάρτισης και της αποφασιστικότητας.
Εξίσου σημαντική περίπτωση αρκετά μάλιστα χρόνια πριν και από την επιτυχία της Δανέζας Liz Hartel θα πρέπει να αναφέρουμε το όνομα του βαρόνου Carl Friedrich Freiherr von Langen. Ανήκοντας στον Γερμανικό στρατό και κάνοντας μια περιπολία κατά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο στα Καρπάθια όρη, έπεσε από το άλογο του και τραυματίστηκε πολύ σοβαρά μένοντας παράλυτος και καθηλώθηκε σε αναπηρικό καροτσάκι τόσο λόγο της πτώσης όσο και από τις μολύνσεις που προκάλεσαν τα τραύματα του. Ο ίδιος όμως δεν το έβαλε κάτω. Πείσμωσε και συνέχισε να προπονείτε και να κάνει αυτό που ήξερε πολύ καλά. Την αγωνιστική ιππασία. Έφτασε στο σημείο να ανήκει στους καλύτερους ιππείς παγκοσμίως με πολλές διεθνές διακρίσεις και επιτυχίες. Συμμετείχε κατακτώντας 2 χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς αγώνες του Άμστερνταμ το 1928(Ήταν οι πρώτοι αγώνες που συμμετείχαν μετά καιρό οι Γερμανοί αθλητές). Πέρα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες κατόρθωσε καθ όλη την διάρκεια της σύντομης ζωής του (νέο ατύχημα) να κερδίσει δεκάδες φορές και να βρεθεί εξίσου στο βάθρο διαφόρων αγώνων πολλές φορές. Είχε τόση αγάπη και εκτίμηση προς το αλόγου του, τον “Hanko” που με τα χρόνια άλλαξε το πλήρες όνομα του από Carl-Friedrich Freiherr von Langen σε “Hanko” Von Langen.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου